در ملک زندگی دل بی شور عشق نیست *** در دهر کس جرس بی صدا نساخت

خوار است آن که تا همه جا همرهی کند *** نقش قدم به خاک از این رو نشسته است

از جهان بی بهره را نبود شمار عمر خضر *** روز کوتاه از برای روزه داران  بهتر است

چنان نهفته ام اسرار عشق را که لبم *** خبر نیافت که نام که برزبان من است

اگر راحت هوس داری به کوی ناامیدی رو *** که دائم باغبان آسودگی فصل خزان دارد

خود را چنان که هستی بنما به عیب جویان *** چون پرده ای نداری کس پرده در نباشد

با عصای عقل هر کس می رود در راه عشق *** طی  دشت آتشین با پای چوبین می کند